Urodziła się w 1894 r. w Lublinie. Studiowała w Genewie, Petersburgu i Warszawie. Całe życie poświęciła pracy pedagogicznej ukierunkowanej na popularyzację tańców ludowych i narodowych. Prowadziła pionierskie badania tańców regionalnych, polegające na ustaleniu ich specyfiki i estetyki. W gronie najwybitniejszych polskich specjalistów, pracowała nad realizacją modeli tańca na Światową Wystawę w Paryżu  1937 r. (Kolekcja powróciła do Polski w 1989 r.). W tym samym wydała „Zbiór pląsów”, w którym zawarła opisy dwudziestu tańców z różnych regionów. Publikacja ta do dziś stanowi unikalne i bezcenne źródło wiedzy o autentycznych formach podstawowych tańców ludowych. Szczególna wartość „Zbioru pląsów” polega na tym, że obok rangi naukowej stanowią pierwowzór metodyki nauczania tańca ludowego w szkole.

Od 1922 r. pracowała jako pedagog w szkolnictwie podstawowym i średnim, a od 1929 r. jako wykładowca Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego w Warszawie, przemianowanego po wojnie na Akademię Wychowania Fizycznego. Była prekursorką idei obowiązkowego nauczania tańców ludowych w ramach wychowania fizycznego w szkołach średnich. Realizacja tej idei wymagała fachowego przygotowania nauczycieli i w tym celu Zofia Kwaśnicowa, jako kierownik Zakładu Tańców i Ćwiczeń Muzyczno-Ruchowych AWF, wprowadziła obowiązkowe nauczanie polskich tańców ludowych do programu studiów przyszłych nauczycieli wychowania fizycznego. Program ten z przerwami realizowany jest w AWF do dziś. Trwałą wartość naukową i dydaktyczną mają publikacje Zofii Kwaśnicowej, z których najważniejsze są oprócz ,,Zbioru pląsów” wydane w 1938 r. „Tańce narodowe” oraz „Próba ustalenia tez i kryteriów oraz wytyczne problematyki przy ocenie rozwojowego procesu polskiego tańca ludowego” (1959).

Zofia Kwaśnicowa zmarła w 1978 roku.

Aleksander Błachowski