Zanowinie to wieś nadbużańska w gminie Dorohusk (woj. lubelskie). Po wojnie zasiedlona w znacznym stopniu przez pochodzących zza Bugu przesiedleńców. W 1974 r. powstał tu kobiecy zespół śpiewaczy, który swój repertuar budował na wspomnieniach z rodzinnych, wołyńskich stron. Większość członkiń zespołu urodziła się na Wołyniu. Ich śpiew jest rodzajem wspomnień z lat młodości i duchowym powrotem do kresowej ojcowizny, do zwyczajów i obrzędowości starannie kultywowanej nie tylko w pamięci, ale i we współczesnych praktykach i zachowaniach.

Podstawę repertuaru stanowią pieśni obrzędowe, rodzinne i doroczne. Bardzo oryginalne, odzwierciedlające (w muzyce, języku, sposobie wykonywania), wpływy wschodnie, (np. pieśni weselne, „korowajowi”, „do ukłonu”, w drodze do ślubu, oczepinowe, wykonywane na tzw. „przedanach” i na „podziękowinach”). Zanowinianki wykonują również pieśni religijne, obyczajowe, miłosne, dziadowskie, pogrzebowe, więzienne i z pogranicza folkloru miejskiego oraz różnego rodzaju przyśpiewki. Repertuar zespołu pochodzi z bezpośrednich ustnych przekazów jego członkiń. Największą skarbnicą starych pieśni wołyńskich są: Maria Snowalska i Katarzyna Kapelan. Zespół tworzą: Józefa Stasiuk, Leokadia Prokopczuk, Maria Nadworska, Halina Sieniawska, Stefania Rulko, Weronika Babiarz, Danuta Dominczuk, Elżbieta Skoczylas. Od wielu lat opiekę merytoryczną nad zespołem sprawuje Jolanta Pawlak.

O pozostawionych za Bugiem tradycjach wołyńskich zespół opowiada w pieśniach i widowiskach obrzędowych, takich jak: „Zmówiny”, „Sobota przed weselem”, „Wyjazd pary młodej do ślubu”, „Piątek przed Niedzielą Palmową”, „Starodawne czarodziejskie obyczaje”.

Zespół „Nadbużański Klon Zielony” zdobył wiele nagród: „Złota Baszta” w 1992 r., I nagrody w 1988 i 1999 r., na Festiwalu w Kazimierzu,; nagroda Ministra Kultury i Sztuki za scenariusze widowisk obrzędowych, 1996 r. 

Jan Adamowski