Urodził się w 1908 r. w Gowidlinie w Szwajcarii Kaszubskiej. Maturę uzyskał w 1928 r. w Wejherowie. W latach 1929-1931 kształcił się w studium Budownictwa Lądowego Ministerstwa Komunikacji. Po wojnie studiował historię sztuki i etnografię na Uniwersytecie Toruńskim. W 1951 r. uzyskał magisterium z etnografii. Prowadził badania na terenie Kaszub, Kociewa i Żuław, ich rezultaty opublikował w licznych artykułach, z których najważniejsze to: „Struktura etniczna i folklor kaszubski” (1960), „Obiekty ludowej kultury materialnej środkowych i północnych Kaszub” (1961), „Tradycyjna ludowa kultura materialna Kaszub i Kociewa” (1965), „Haft kaszubski” (1965), „O podcieniu w tradycyjnych chatach kaszubskich” (1966). Od 1957 roku zajął się inwentaryzacją budownictwa kaszubskiego. Jego materiały stanowiły podstawę w projektowaniu Kaszubskiego Parku Etnograficznego we Wdzydzach.

Wygłosił około 200 prelekcji i wykładów na temat kultury ludowej Pomorza Gdańskiego i Dolnego Powiśla. Opublikował dziesiątki artykułów popularyzatorskich. Był także współautorem prac: „Hafty regionalne na Pomorzu Gdańskim” (1983) oraz „Sztuka ludowa Kaszubów” (1995).

Wojciech Błaszkowski należał do tych etnografów, którzy nie szukając tematów ani obszaru do badań poza rodzimym regionem, próbowali dostrzec w nim nie tylko to co najistotniejsze, ale i to co piękne.

W. Błaszkowski był także wieloletnim rzeczoznawcą Komisji Artystycznych i Etnograficznych Cepelii. Został uhonorowany licznymi odznaczeniami, m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1995). Jego liczne opracowania złożone są w Archiwum Kaszubskiego Parku Etnograficznego we Wdzydzach. W 2011 r. liczący około 1000 woluminów prywatny księgozbiór W. Błaszkowskiego  o profilu etnograficzno-literackim spadkobiercy przekazali franciszkańskiej Bibliotece Prowincjalnej w Gnieźnie.

Wojciech Błaszkowski zmarł w 2001 roku, został pochowany w Wejherowie.

/red.A.Z.-W./ Aleksander Błachowski/