Urodził się w 1910 r. we wsi Piaski koło Jędrzejowa. Po maturze podjął studia ekonomiczne oraz studia z zakresu pracy społeczno-oświatowej w Wolnej Wszechnicy Polskiej. Był działaczem Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici”, a etatowo pracował w Centralnym Towarzystwie Organizacji Kółek Rolniczych w Wydziale Domów Ludowych. Za opracowanie „Domy Ludowe w Polsce” uzyskał magisterium. W czasie okupacji brał czynny udział w walce, za co otrzymał stopień majora i krzyż Virtuti Militari. Od 1949 r. pracował w ,,Cepelii” w Warszawie, najpierw jako kierownik Wydziału Organizacyjnego, od 1968 r. jako wiceprezes, a od 1970 roku do przejścia na emeryturę jako prezes Centralnego Związku Spółdzielni Rękodzieła Ludowego i Artystycznego ,,Cepelia”. Był emocjonalnie związany ze sztuką ludową, poszukiwał rozwiązań organizacyjnych pozwalających rozwinąć się rękodziełu tradycyjnemu. Był kontynuatorem ideologii przedwojennego Towarzystwa Popierania Przemysłu Ludowego. Doprowadził do powstania w ramach ,,Cepelii”, postulowanego od dawna Funduszu Rozwoju Twórczości Ludowej, który nie miał analogii w innych krajach i spełniał niezwykle istotną rolę jako źródła pomocy materialnej na remonty indywidualnych warsztatów, jako fundusz stypendialny w wypadkach losowych. Przywiązując dużą uwagę do utrzymania ścisłej więzi między współczesną wytwórczością regionalną a lokalnymi tradycjami rzemieślniczymi, prezes Więckowski doprowadził do powstania przy Centralnym Związku ,,Cepelia” Rady Naukowej do spraw sztuki ludowej, a także do podjęcia uchwał zobowiązujących wszystkie spółdzielnie zajmujące się ludowym rękodziełem do zaangażowania etnografów w działach nadzoru artystycznego. Będąc na emeryturze utrzymywał czynny kontakt z Centralnym Związkiem, z dużym zaangażowaniem przewodniczył też Sekcji Społeczno-Programowej Rady Naukowej Stowarzyszenia Twórców Ludowych. Swoje przemyślenia, wnioski i propozycje dotyczące kontynuacji działań nad sztuką ludową zawarł w książce „Ginące piękno”, która dzisiaj już nabiera cech dokumentu minionej epoki.

Tadeusz Więckowski zmarł w 1993 roku.

Aleksander Błachowski