Stanisława Kubik urodziła się 13 kwietnia 1893 roku w Monicach k. Sieradza. Pochodziła z biednej rodziny wiejskiej. Niewykształcona lecz wszechstronnie uzdolniona twórczyni ludowa, tkaczka, krawcowa wiejska szyjąca tradycyjne ubiory kobiece i męskie. Umiała odtworzyć wiele dawnych strojów obrzędowych, np. czapeczek niemowlęcych, wystrój głowy panny młodej i druhen, ubiór śmiertelny zwany „zgło”. Tkała i szyła barwne kaftany, wełniaki, fartuchy, kraciaste barwne derki, pasiaste szmaciaki. Swymi wszechstronnymi umiejętnościami tkacko-krawieckimi przyczyniła się do wskrzeszenia i rozwoju tkactwa sieradzkiego. W latach 1953-54 była instruktorką kursu tkactwa regionalnego w Monicach, przekazując młodszym tkaczkom swe umiejętności techniczne i artystyczne. Jej tkaniny wyróżniały się poprawnym doborem barw, proporcjami i kompozycją mocno osadzoną w tradycji tkactwa sieradzkiego.

Oprócz tkactwa i szycia strojów zajmowała się wieloma innymi dziedzinami plastyki ludowej i sztuki obrzędowej. Wykonywała wieńce weselne, barwne ,,pasyjeczki” obnoszone przez dzieci w Wielkanoc, pająki ze słomy i bibuły, bukiety z pierza a także wycinanki – rózgi czyli drzewka wzorowane na dawnych malaturach ściennych. Od 1953 r. uczestniczyła we wszystkich konkursach i wystawach sztuki ludowej (w dziedzinie tkactwa i plastyki obrzędowej) organizowanych przez Muzeum w Sieradzu, zdobywając nagrody i wyróżnienia. Jej prace prezentowały sieradzką sztukę ludową na wystawach wojewódzkich w Łodzi oraz na wystawach ogólnopolskich (m.in. Warszawa, Płock, Radom, Kielce) i zagranicznych.

Marian Pokropek