Bronisław Chojęta urodził się  13 XI 1922 r. we wsi Czarna, mieszkał w Adamowie (woj. lubelskie). Był rolnikiem i cieślą, ale zajmował się wieloma innymi pracami, do czego zmusiły go ciężkie warunki życiowe. Miał wykształcenie podstawowe. Wiedzę historyczno-religijną umiejętnie wykorzystywaną później w twórczości rzeźbiarskiej pozyskał dzięki samokształceniu. Zaczął rzeźbić mając 50 lat. Do rzeźbienia skłonił go krewniak i rówieśnik Wacław Suska, znany i ceniony już rzeźbiarz ludowy z sąsiedniej wsi Dąbrówka, a także przykład innych rzeźbiarzy z ośrodka łukowskiego: Bronisława Suski, Mariana, Zenona, Tadeusza Adamskich, Ryszarda Sęka i in. Mimo że B. Chojęta rozpoczął rzeźbienie tak późno, to jednak szybko osiągnął wyjątkowo duże umiejętności. Stało się to za sprawą niezwykle wytężonej pracy, podejmowania coraz to nowych tematów i rozwiązań plastycznych. Rzeźb nie kopiował, tworzył ciągle nowe kompozycje, mimo że obracał się w tradycyjnych tematach sakralnych Starego i Nowego Testamentu oraz w scenach historycznych i obyczajowych z życia wsi. Rozpoczął rzeźbienie od prostych, pojedynczych postaci, ale wkrótce zaczął rzeźbić wielofiguralne kompozycje świadczące o dużej wyobraźni plastycznej rzeźbiarza. Prace B. Chojęty są polichromowane. Malowaniem zajmowała się żona Adela, ale zawsze według jego wskazań.

Rzeźby i płaskorzeźby B. Chojęty szybko trafiły na konkursy, wystawy i kiermasze sztuki ludowej. Znalazły licznych nabywców w kraju i za granicą poprzez CPLiA, Desę i STL, którego też został członkiem.

Wielokrotnie nagradzany. W 1976 r. miał indywidualną wystawę w Galerii Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Warszawie, współuczestniczył w wystawie zbiorowej „Łukowski ośrodek rzeźby ludowej” w Państwowym Muzeum Etnograficznym w Warszawie. Prace B. Chojęty posiadają liczne muzea (Łuków, Lublin, Płock, Toruń, Warszawa i in.). Znajdują się też w prywatnych kolekcjach krajowych i zagranicznych.

Bronisław Chojęta zmarł 17 czerwca 1991 roku.

Marian Pokropek