Urodziła się w 1910 r. w Pińczowie.  W latach 1930-1938 studiowała na Uniwersytecie Warszawskim filologię polską i historię sztuki. Uzyskała dyplom magistra filologii i przygotowywała rozprawę doktorską z historii sztuki. Jej karierę naukową przerwała wojna. Okres okupacji spędziła u krewnych pod Warszawą. Od 1945 do 1951 r. pracowała jako nauczycielka języka polskiego w Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym w Sieradzu. Prawdziwym jej powołaniem było jednak muzealnictwo, a pasją życia, tematem badań naukowych i działalności społeczno-kulturalnej kultura ludowa i twórczość współczesnych artystów ludowych regionu sieradzkiego. Mianowana kustoszem muzeum w 1948 roku przez wiele lat nadzorowała prace remontowe XV-wiecznej kamienicy w Sieradzu, pokonując typowe dla owych czasów przeszkody i trudności. Oficjalne otwarcie muzeum nastąpiło dopiero w 1961 r. Tworząc tę placówkę szczególną uwagę poświęciła organizacji zbiorów i wystaw kultury ludowej regionu. Z ogromną serdecznością opiekowała się twórcami ludowymi. Dzięki prowadzonym przez nią badaniom etnograficznym odkryte zostały istniejące jeszcze ośrodki ludowego rękodzieła, a dzięki inicjowanym przez nią konkursom i wystawom wielu młodych mieszkańców wsi sieradzkiej mogło sobie pozwolić na kontynuację rękodzielniczych tradycji. W latach 70. Zofia Neymanowa prezentowała polską sztukę ludową za granicą. Jej badania terenów zaowocowały wieloma źródłowymi publikacjami, z których najważniejsze to: „Wnętrze chaty w Załęczu Wielkim” (1961), „Sieradzka sztuka obrzędowa i zabawkarstwo ludowe” (1965), ,,Sieradzkie kowalstwo ludowe” (1967), „Sieradzkie - łaskie” (1972).

Zofia Neymanowa działała też społecznie w Polskim Towarzystwie Ludoznawczym, w którym już po przejściu na emeryturę pełniła funkcję prezesa oddziału łódzkiego.

Zofia Neyman zmarła w 1987 roku w Sieradzu.

Aleksander Błachowski